Posted on
Αποχαιρετώντας, υποκλινόμενη με αλμυρά τελευταία φιλιά , τμήματα από τις παιδικές ρίζες μου, αναθεωρώ τις προτεραιότητες.Το δροσερό μαξιλάρι που μυρίζει θεία, η ζαχαρωμένη φέτα με βούτυρο που θυμίζει παιδικό χάδι ενός χεριού δουλεμένου, το μαλακτικό στα κρύα σεντόνια του καλοκαιριού, το χαρτζιλίκι και το κέρασμα από εκείνον τον καλοσυνάτο μακρινό συγγενή στο χωριό, δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια.Ποτέ δεν στεκόμουν στους αριθμούς, αλλά πια οι αριθμοί που μηδενίζουν το κοντέρ εκεί πάνω από τα 75, αρχίζουν να με πληγώνουν και μετά να τους χαϊδεύω για να συμφιλιωθούμε όπως όταν ήμουν παιδί και φοβόμουν τα σκοτάδια στο σαλόνι.
Εκείνο το σκοτάδι,που φλερτάρει χρόνια με το άγνωστο της ενηλικίωσης.
Βουτάω στα παιδικά καλοκαίρια μου, κρατάω με ζέση ότι κοιμίζω στο μέρος της καρδιάς και φιλάω, αγκαλιάζω, διεκδικώ με τρέλα ενός μωρού, ότι αγαπώ, πριν γίνουν, φωτογραφία και ανάμνηση.Αγαπώ με πάθος, γιατί μια φορά ζω και τώρα πια το έμαθα..
Αποχαιρετώντας, υποκλινόμενη με αλμυρά τελευταία φιλιά , τμήματα από τις παιδικές ρίζες μου, αναθεωρώ τις προτεραιότητες, με κάτοπτρο την αγάπη και μόνο…
Εκείνο το σκοτάδι,που φλερτάρει χρόνια με το άγνωστο της ενηλικίωσης.
Βουτάω στα παιδικά καλοκαίρια μου, κρατάω με ζέση ότι κοιμίζω στο μέρος της καρδιάς και φιλάω, αγκαλιάζω, διεκδικώ με τρέλα ενός μωρού, ότι αγαπώ, πριν γίνουν, φωτογραφία και ανάμνηση.Αγαπώ με πάθος, γιατί μια φορά ζω και τώρα πια το έμαθα..
Αποχαιρετώντας, υποκλινόμενη με αλμυρά τελευταία φιλιά , τμήματα από τις παιδικές ρίζες μου, αναθεωρώ τις προτεραιότητες, με κάτοπτρο την αγάπη και μόνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου